Proiektuak

Pertsonak

Pertsonetara itzuli

Lorena Gómez Martín

Txokolategilea

Donostia, 1979

‘Maitiana’ bonboi-denda kudeatzen du Gipuzkoako hiriburuan. Kalitate handiko gozoak egiten ditu artisau-teknikak erabilita. Gainera, ‘Euskal Gozogileak’ elkarteko burua da.


Musikako goi mailako ikasketak egin zituen Frantzian eta Bartzelonako Lizeoan, baina ondoren gozogintzaren munduak bete-betean harrapatu zuen. Gomezek zehatz-mehatz gogoratzen du gozogintzarekin izandako lehen kontaktua: “Nire ahizpa, Miriam, ‘Maitiana’ bonboi-dendan hasi zen lanean, garai bateko ‘Juncal’ zen horretan. ‘Elgorriaga’ txokolate jabearen arreba zen, hain justu, eta haurdun geratu zenean bere postua hartu nuen”.


Donostiarrak ez zuen bizitza “pastel eta txokolate” artean espero, esatea gustatzen zaion moduan, baina pixkanaka lanbide berrira egokitu zen. Komertzial eta gerentzia lanetan aritu zen, harik eta bonboi-denda erosi zuen arte. 

Une hartan, ekintza arriskutsua izan zen oso, 2008. urteko krisian geundelako murgildurik: “Galdera asko zeuden, egoera ekonomikoa ez baitzen erraza eta ez baitzenekien ekoizpenaren munduak nola funtzionatuko zuen”.


Orain, bizitako esperientzia gainerakoekin partekatzen du; baita ‘Euskal Gozogileak’ proiektuan parte hartu ere. Bertako burua dugu, hain zuzen, eta gozogintza sektorea bultzatzea dute xede. Gomezen hitzetan, “ezinbestekoa da hiru probintzietako gozogileak elkartzea, egungo eta etorkizuneko erronkei aurre egiteko”. 

Txokolategileak ikusten dituen arazo nagusien artean, honako hauek daude: belaunaldien arteko erreleboa, ikusgarritasun falta eta sektorean jendea hezteko pizgarritasun eskasa.“ikusgarritasuna lortzea eta ofizioaren prestigioari eustea, sukaldari gozogileok errekonozitu, entzun eta aintzat har gaitzaten da gure erronka. Izan ere, ez da saririk ematen ez errosko onenari, ez croissant onenari, ez hostopil onenari”, dio.


Hori dela kausa, Gomezek aldarrikatzen du betiko negozio tradizionalak lotura izatea sektoreak behar duen berrikuntzarekin: “Gure helburu nagusia bikaintasuneko eskola izatea da, gozogile-belaunaldi berriak sortzeko eta gure lantegietan prestakuntza dualak izan ditzaten”.


Artisau-gozogintzak euskal ostalaritzan izan duen bilakaerari dagokionez, donostiarrak ikuspegi gazi-gozoa du: “Joera berriekin lanean hasi gara pixkanaka, baina jatetxeentzat kostu handia da”. Hala, bi arazo nagusiak aipatu ditu: “Ez dago prestakuntzarik sukaldeetan artisau-gozogintza egin ahal izateko, eta jatetxeek izoztutako postre-pastelak saltzen dituzte, langile kualifikatuak kontratatzeak dakarren kostu handiaren ondorioz”.