
Ardo-dibulgatzailea
ELORRIO, 1972
Aitzindaria izan da ardoa euskaraz zabaltzen. Ohikoa dugu ‘ETB’ edo Karlos Arguiñanoren ‘Bainet’ produktora bezalako komunikabideetan. Lan horretaz gain, prestakuntza-ikastaroetan aritzen da enologiako profesionalekin zein zaleekin.
Ostalaritza ikasi zuen Leioako eskolan, baina ardogintzan murgildu zen bete-betean. Laguardian horri buruzko prestakuntza bat jaso ondoren, ardoekiko grina piztu zitzaion. Hala, 1998an Madrila jo zuen sommelier lanbidea ikastera, Merkataritza-Ganberara, hain zuzen ere. Urte haietan horixe zen-eta lanbidea ikasteko modu bakarra.
Itzultzerakoan, prestakuntza mota horren gabezia handia zegoen, eta bere ama-hizkuntzan, euskaraz, alegia, ikastaro bat emateko aukera eskaini zioten. Erronkari heldu eta Garaizabal aitzindari bilakatu zen terminologia zehatz bat sortzen euskaraz: ‘Euskal Herriko Ardoak. Mahatsaren orpotik dator’ liburua idaztera animatu zen, Euskadiko ardoen zerrenda bat barne.
Ardoari buruz euskaraz idazten zen lehen argitalpena izaki, berrikuntza handia izan zen garai hartarako. Ondoren beste argitalpen batzuk plazaratu zituen, hala nola, txakolinaren inguruko liburua. Gaur egun edari hori baloratuta dago, baina garai hartan hainbat iritzi zeuden.
Garaizabalek dio euskal ardoak jendearen aurreiritziak jasaten dituela: “Hemengo goi-sukaldaritzako jatetxeetan Jerezko, Bordeleko edo Italiako ardoak kontsumitzen dituzte, sukaldariek bertako osagaien garrantzia transmititzen dute, baina edarietan ez da gauza bera gertatzen”.
Bere gogoetetan “somelier falta” eta jangelaren irudiaren balorazioan “gabezia” ikusten ditu, jendeak, oro har, ez ditu jatetxeko maitreen izenak ezagutzen. “Horren falta sumatzen dut”, dio.
Era berean, honako hausnarketa egiten du: “Batzuentzat gastronomia jatetxeak edo sukaldariak baino ez dira, baina balioa eman beharko genieke baserriei, produktuari eta amonei. Daukagun kalitate guztiarekin lehen sektorea sustatu behar dugu, Nafarroako baratzak eta Arabako Errioxako ardoak, esaterako. Hori guztia belaunaldien arteko ordezkapenari eskua luzatuz balioan jarri beharko genuke. Izan ere, nekazari gazterik gabe etorkizunik gabe geratuko gara sektore horretan, gure gastronomia gure altxorra baita”.
Honenbestez, hori guztia “hobeto saldu” beharko genukeela uste du, “turismo gastronomiko handia” baitugu.