Gipuzkoako Sagardogileen Elkarteko koordinatzailea
Astigarraga, 1991
Elkartea 1977an sortu zuten. Gaur egun 42 sagardotegik osatzen dute, sagardoa bultzatzeko eta sagardogileen interesak defendatzeko.
Komunikazio edo psikologia ikasketak egin ditu. Baita komunikazioaren psikologiako eta marketin digitaleko masterra ere.
Mitxelenak dioenez, “balio kultural eta historikoan” oinarritzen da sagardoa, nahiz ekonomikoa izan gaur egun helburu garrantzitsuena produktu baten etorkizuna bermatzeko.
Bere aburuz, sektore honen erronka nagusia “errentagarritasuna” da, hain justu, eta hiru puntu nagusi aipatu ditu: sagarra, sagardoa eta sagardotegia. Alderdi horietan errentagarritasuna lortu behar dute, errazagoa izan dadin belaunaldien lana bermatzea eta negozio eredugarriak izatea.
Izan ere, gaur egun sagardogileak lehen sektorean eta hirugarren sektorean ari dira lanean. Adibide gisa, Fraisoro Eskolan prestatutako sagardogilearen profila aurki dezakegu: sagardoa egiten du eta txuletak prestatzen ona izatea eskatzen zaio. Hori aski ez eta, eskatzen zaio ere produktua merkaturatzen jakitea, publikoarekin ondo moldatzeaz gain, noski.
Erantzukizun hori guztia pertsona bakar baten esku gera daiteke, eta duten erronka nagusia errentagarritasuna lortzea da, alegia, lanaren egituraketan gero eta gehiago profesionalizatu eta negozio bakoitzaren kudeaketa-gaitasunean hobekuntzak eginda.
Sagardoak ostalaritzan jokatzen duen paperari dagokionez, “aldea” ikusten du Mitxelenak Euskal Herriko herrietan. Hala ere, orokorrean sagardo-kartarik ez egotearen falta sumatzen du, ardoarekin gertatzen den bezala, taberna txikia edo goi mailako Michelin izarreko jatetxea izanik ere. Hala, koordinatzaile honen esanetan, jatetxe batzuek “beren produktua zaintzen dute”, eta beste asko, ordea, “ospe eta trebetasun” handiko sukaldariak dira, baina “ez dute lotura handirik” bertakoarekin.
“Uste dut une honetan berrikuntza oso indartsua dela, Basque Culinary Centerrek egiten duena bezalakoa, alegia, jatorrian oinarritu behar diren proiektu handiekin. Hori gabe eta tokiko produktua bermatu gabe, gure kontakizuna oso eskas gera daiteke, eta horrek egiten zaitu ezberdin”, azpimarratu du Astigarragakoak.
Sagardotegien kudeaketan, kasu gehienetan fakturazioaren %60 dute ostalaritzan oinarriturik. Eta sagardoaren salmentatik lortzen dute geratzen den beste zatia, pandemiatik jakin arren, bi elementu horiek errentagarriak izan behar dutela.
Azkenik, txotxari dagokionez, gipuzkoarrak atzera begiratu du: “Aldaketa handia egon da azken 50 urteotan. Lehen zutik gozatzen zuten; orain, berriz, jendeak gustura hartzen du eserita egotea. Eta sagardogilea gehiago baloratzen ari da kalitatea, bezero kopurua baino”.
